χρωματικός

-ή, -ό / χρωματικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [χρῶμα, -ατος]

1. (για ύφος λόγου) στολισμένος, διανθισμένος

2. μουσ. αυτός που έχει συντεθεί έτσι ώστε να αποκτά χρώμα η μελωδία

νεοελλ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στα χρώματα («χρωματικός συνδυασμός»)

2. το θηλ. ως ουσ. η χρωματική- το μέρος τής ζωγραφικής που σχετίζεται με τη χρήση τών χρωμάτων

3. φρ. α) «χρωματική εκτροπή»

φυσ. εκτροπή που οφείλεται στην αδυναμία ενός φακού να εστιάσει όλες τις επιμέρους μονοχρωματικές ακτινοβολίες τού λευκού φωτός στο ίδιο επίπεδο, με αποτέλεσμα τον ασαφή σχηματισμό ειδώλου

β) «χρωματική κλίμακα»

μουσ. κλίμακα αποτελούμενη από μία διαδοχή ημιτονίων

γ) «χρωματικό γένος»

μουσ. γένος που βασίζεται στην συστηματική χρήση χρωματικών διαστημάτων, σε αντιδιαστολή προς το διατονικό γένος

δ) «χρωματικό διάστημα»

μουσ. διάστημα που τοποθετείται ανάμεσα σε δύο ομώνυμους φθόγγους, από τους οποίους ο ένας είναι αλλοιωμένος

ε) «χρωματικό όργανο»

μουσ. όργανο που μπορεί να παράγει τα δώδεκα ημιτόνια τα οποία περιλαμβάνονται σε μία οκτάβα τού συγκερασμένου συστήματος

στ) «χρωματικό σύστημα»

μουσ. σύστημα που βασίζεται στην διαίρεση τής οκτάβας σε δώδεκα ίσα τμήματα

ζ) «χρωματικό κέντρο»

φυσ.-χημ. είδος σημειακής αταξίας στο κρυσταλλικό πλέγμα ενός στερεού σώματος, στην περιοχή τής οποίας πραγματοποιείται απορρόφηση ηλιακής ακτινοβολίας ορισμένου μήκους κύματος

αρχ.

το ουδ. ως ουσ. τὸ χρωματικόν

(ρητ.) η χρήση εντυπωσιακού τεχνάσματος ανασκευής.